ستایش در مشکلات

این اواخر واقعا سخت شده است. به نظر نمی رسد کارها راحت تر شوند. برخی از چیزهایی که برای من اتفاق می‌افتد کمی دیوانه‌کننده بوده‌اند، و گاهی اوقات تعجب می‌کنم که خدا در همه این‌ها چه می‌کند، زیرا بسیاری از موقعیت‌ها منطقی نیستند. سپس با از دست دادن تمرکز بر او، شک ایجاد می شود. با این حال، اخیراً متوجه شدم که وقتی ذهنم درگیر مشکلات بود، یکی از بزرگترین سلاح هایم را فراموش می کردم - ستایش. من با افکار منفی مبارزه کردم تا خدا را ستایش کنم و متوجه شدم که بارهایم برداشته شده است. دیگر احساس نمی‌کردم بار سنگینی را حمل می‌کنم و مه کم شد چون خدا را همان‌طور که هست می‌بینم - خدایی که بالاتر از همه خدایان است، خدایی که معجزه می‌کند، که شفادهنده، تأمین‌کننده، محافظ است. خدایی که من را می بیند و فریادهایم را می شنود، در حالی که دانا و همه جا حاضر و قادر مطلق است. وقتی شروع به تمجید کردم، او را دوباره در کانون توجه قرار دادم و کاملاً متوجه این واقعیت شدم که او از هر شرایطی که من با آن روبرو هستم بزرگتر است و او کاملاً کنترل دارد.

در حالی که او هنوز صحبت می کرد، قاصد دیگری با این خبر رسید: «پسران و دختران شما در خانه برادر بزرگشان جشن می گرفتند. ناگهان باد شدیدی از بیابان بیرون آمد و از هر طرف به خانه برخورد کرد. خانه فرو ریخت و همه فرزندانت مرده اند. من تنها کسی هستم که فرار کردم تا به تو بگویم.» ایوب برخاست و از غم ردای خود را پاره کرد. سپس سر خود را تراشید و برای عبادت به زمین افتاد. گفت: من از شکم مادرم برهنه آمدم و چون بروم برهنه خواهم بود. خداوند آنچه را داشتم به من داد و خداوند آن را گرفته است. نام خداوند را ستایش کن!» ایوب 1:18-21 NLT

ایوب تازه شنیده بود که همه فرزندانش مرده اند، پس از شنیدن کشته شدن بندگانش، گوسفندانش را سوزاندند و شترانش را بردند. او بسیار از دست داد، و او مرد غمگین بود، با این حال به زمین افتاد و خدا را عبادت کرد، و همچنان تصدیق می کرد که خداوند حق دادن و برداشتن دارد و او نام خداوند را ستود. ایوب هرگز نگفت که خدا اشتباه کرد، حتی اگر غمگین بود و در نهایت همه چیزهایی که از دست داده بود دو برابر شد. اگرچه او زیان زیادی را متحمل شد، اما همچنان می‌توانست خدا را ستایش کند و او را تکریم کند، زیرا می‌دانست که خدا باید برکت یابد و هر چه اتفاق می‌افتد باید همه جلال به او نسبت داده شود.

خداوند را در همه حال ستایش خواهم کرد. مدام از او تمجید خواهم کرد. من فقط در خداوند افتخار خواهم کرد. بگذار همه کسانی که درمانده هستند دل کنند. بیا تا از عظمت خداوند بگوییم. بیایید با هم نام او را بلند کنیم. من به درگاه خداوند دعا کردم و او مرا اجابت کرد. او مرا از تمام ترس هایم رها کرد. مزمور 34:1-4 NLT

 داوود آنچه را ایوب می دانست درک کرد - خداوند باید همیشه مورد ستایش قرار گیرد، و ستایش خدای ما به شرایط بستگی ندارد. خداوند هر چه باشد شایسته ستایش و تکریم ماست. من فکر می کنم مشکلی که مانع ستایش ما می شود این است که ما خدا را برای نعمت هایش می خواهیم، اما خود خدا را نمی خواهیم. بنابراین، وقتی همه چیز آنطور که ما می خواهیم پیش نمی رود، ستایش خدا دشوار می شود. ستایش او در اوقات خوب برای ما آسان است، اما وقتی اوضاع بد است ستایش او را دشوار می‌دانیم. با این حال، خدا هرگز تغییر نمی کند، حتی اگر شرایط تغییر کند. او لایق ستایش و تکریم ماست بدون توجه به آنچه که می گذرانیم. ما نیاز داریم که عشقی به خدا داشته باشیم تا اینکه از مشکلات و نعمت هایمان فراتر رود. بنابراین، چه دوران کمبود را تجربه کنیم و چه در دوره فراوانی، خدا را ستایش خواهیم کرد، نه به خاطر آنچه او می دهد، بلکه به خاطر اینکه او هست.

عشق بی پایان شما بهتر از خود زندگی است. چقدر تو را می ستایم تا زنده ام تو را ستایش خواهم کرد و دستانم را به سوی تو به دعا بلند می کنم. مزمور 63:3-4 NLT