درمانده و ناامید

فرو ریختن سقف بر اثر طوفان ملیسا

باورنکردنی است! چنین چیزی قبلاً در جامائیکا اتفاق نیفتاده است. یک طوفان بی‌سابقه رده ۵، غرب کشور را درنوردید و ده‌ها هزار نفر را به کام مرگ فرستاد. گزارش برنامه توسعه سازمان ملل متحد (UNDP) در اوایل این ماه، حاکی از آن بود که ۴.۸ میلیون تن آوار در مسیر مخرب طوفان ملیسا به جا مانده است که مانع تلاش‌های امدادی بسیار مورد نیاز شده است. بسیاری از جوامع رها شده احساس رها شدن و فراموش شدن می‌کنند. تأثیر روانی طوفان ملیسا را ​​نمی‌توان کمّی کرد. نه تنها جوامعی که ارتباطشان قطع شده است، دچار پریشانی عاطفی شده‌اند، بلکه مردم مناطقی که متحمل خسارات زیادی شده‌اند، بی‌حس شده‌اند. آنها نمی‌توانند حرکت کنند، به آینده‌ای نامعلوم خیره شده‌اند و نمی‌دانند چه کنند. آنها از احساس درماندگی و ناامیدی فلج شده‌اند.

قهرمانان معمول در بلایای طبیعی، پس از طوفان ملیسا، احساس قهرمانی نمی‌کنند. بسیاری شب‌های بی‌خوابی دارند و نه تنها از نظر جسمی، بلکه از نظر عاطفی و حتی روحی نیز خسته شده‌اند. وظیفه آنها بسیار عظیم است، بسیاری می‌گویند که قبلاً هرگز چنین ویرانی‌ای ندیده‌اند.

در یکی از گزارش‌های خبری، خانمی را دیدم که غرق در اندوه بود. او با عصبانیت به خبرنگار گفت: «من آمده‌ام تا کمک کنم، اما نمی‌توانم، باید بروم.» ناامیدی انسانی برای او بیش از حد بود، زیرا بوی مرگ در بخش‌هایی از جامائیکا باقی مانده است. بوی لاشه‌های مرده دام و شاید حتی انسان‌ها، همراه با بوی تعفن رویاهای مرده که زیر انبوهی از آوار دفن شده‌اند، در فضا نفوذ می‌کند. خانه‌ها ویران، مدارس ویران، مشاغل ویران، جوامع ویران و مردم ناامید شده‌اند.

کشور در رنج و عذاب است، اما خوشبختانه هیچ کاری نیست که خدا نتواند انجام دهد. در این زمان فقط می‌توانیم به خداوند نگاه کنیم، زیرا با انسان غیرممکن است، اما با او همه چیز ممکن است. باید تشخیص دهیم که این قدرت عظیم اوست که ما را از زیر آوار بیرون می‌آورد و به ما کمک می‌کند تا از امواج ویرانی که زمین را پوشانده است، عبور کنیم. با او، ما در هم شکسته نخواهیم ماند.

ما از هر نظر رنج می‌کشیم، اما خرد نمی‌شویم؛ متحیر هستیم، اما ناامید نیستیم؛ مورد آزار و اذیت قرار می‌گیریم، اما رها نمی‌شویم؛ زمین خورده‌ایم، اما نابود نمی‌شویم. دوم قرنتیان ۴: ۸-۹

من سپاسگزارم که به خدایی خدمت می‌کنم که می‌تواند از هیچ، چیزی بسازد. او جهان را تنها با صدای خود آفرید. بنابراین، ما به او نیاز داریم تا بر جامائیکا زندگی ببخشد و در استخوان‌های خشکی که طوفان ملیسا در سراسر این سرزمین ایجاد کرده است، بدمد. اگر تسلیم اراده و راه او شویم، خداوند می‌تواند از خاکستر زیبایی بیافریند. او می‌تواند به ما قدرت، تدبیر، خرد و لطف عطا کند تا درست مانند آنچه برای نحمیا انجام داد، زمانی که در مواجهه با مخالفت‌های بزرگ، دیوارهای اورشلیم را بازسازی می‌کرد، بازسازی کنیم. و مانند نحمیا، ما باید به دنبال خداوند باشیم.

وقتی این سخنان را شنیدم، نشستم و روزها گریه و سوگواری کردم؛ و در برابر خدای آسمان روزه گرفتم و دعا کردم. گفتم: «ای خداوند، خدای آسمان‌ها، ای خدای بزرگ و مهیب، که عهد و محبت را برای کسانی که او را دوست دارند و فرامینش را حفظ می‌کنند، حفظ می‌کنی، از تو التماس می‌کنم که گوش تو اکنون شنوا و چشمان تو باز باشد تا دعای بنده‌ات را که من اکنون، روز و شب، از طرف بنی‌اسرائیل، بندگانت، در حضور تو می‌خوانم، بشنوی، و به گناهان بنی‌اسرائیل که به تو گناه کرده‌ایم اعتراف می‌کنم. من و خاندان پدرم گناه کرده‌ایم... آنها بندگان تو و قوم تو هستند که تو آنها را با قدرت عظیم و دست قوی خود نجات دادی. ای خداوند، از تو التماس می‌کنم که گوش تو به دعای بنده‌ات و دعای بندگانت که از تکریم نام تو لذت می‌برند، توجه کند و بنده‌ات را امروز موفق گردان و به او در برابر این مرد شفقت عطا کن.» نحمیا ۱:۴-۶، ۱۰-۱۱

ما به جامائیکایی‌هایی نیاز داریم که مایلند با توبه، روزه بگیرند و به درگاه خداوند دعا کنند، تا مطیعانه از هدایت خداوند پیروی کنند، چرا که او آنها را نه تنها برای بازسازی دیوارها، بلکه برای بازسازی مردمی که احساس درماندگی و ناامیدی می‌کنند نیز هدایت می‌کند.